Monstertjes

Gisterenochtend besefte ik dat er nog een geschenkje miste onder onze kerstboom: dat voor onze kleine man, die zijn allereerste kerst viert. Ik besloot om, naast op 24 december naar een speelgoedwinkel te gaan, de meisjes het ultieme geschenkje voor hun babystoere broertje te laten kiezen. Ik plantte de meisjes op mijn fiets, drukte een zakje met kerstkaartjes in de hand van mijn oudste en vertrok: kind voorop, kind achterop, en kind in de kar achter die hele trein. Uiteraard had ik kunnen weten dat de jongste ging willen helpen om de kaartjes te bussen. En dat ze ging krijsen als ik besloot dat dat geen goed plan was. Resultaat: twee kibbelende kleuters, waarvan eentje te klein was om de gleuf van de brievenbus te bereiken, een grote zus die wanhopig probeerde de kaartjes af te pakken omdat zij wél de benodigde brievenbushoogte had, en een tiental kaartjes die vrolijk rond de brievenbus fladderden alvorens in de naburige struiken te landen...

Ik had ook moeten weten dat een bezoekje aan de speelgoedwinkel met twee kleuters die nog nahijgden van hun brievenbusstrijd én een baby op mijn arm niet het beste plan was. Laat staan de vechtersbazinnetjes het cadeau te laten kiezen. In een mum van tijd tokkelde de ene op een kleurige xylofoon, liet de andere meerdere speeltjes tegelijk afgaan, waarna de eerste een plastieken scooter van 'Frozen' ontdekte, twee seconden later gevolgd door de andere, en nog eens twee tellen later stonden ze allebei aan het paarse speeltje te trekken, uiteraard al gillend, of wat had je dan gedacht. De ellenlange rij aan de kassa keek geamuseerd naar het tafereel. Uiteindelijk kozen ze elk een autootje voor hun kleine -intussen slapende- held, en uit pure schaamte (en om maximaal verwijderd te zijn van de paarse scooter) besloot ik op een andere verdieping aan te schuiven bij de kassa. Al bij al gedroegen ze zich daar nog, maar toen ik had betaald en de autootjes in een kleurig papiertje verpakt waren besloot de jongste nog eens het beste van zichzelf te geven: ze ging liggen, en wat ik ook zei, van 'kom je mee? over 'heb je honger?' tot 'gaan we patatjes eten?',  haar antwoord, vergezeld van een vastberaden blik én met gekruiste armen, bleef: 'nee'. De rij grinnikte, sommigen proestten het zelfs uit. Een oudere dame besloot te helpen. Ze ging naar mijn dochter, zei haar: 'komt gij anders met mij mee', ze stak haar hand uit en... mijn jongste stond recht, gaf haar een hand en wandelde weg met de dame. Ik was tegelijk opgelucht dat haar verzet was gebroken en geshockeerd dat ze zomaar met een wildvreemde wegwandelde. Ik besloot wijselijk naar huis te gaan, zette de kinderen weer op de fiets en fietste zo snel ik kon huiswaarts. 

Eens thuis had ik twee voorbeeldige kindjes. Ze speelden mooi samen, giechelden meisjesachtig, deelden hun speelgoed,...  De monstertjes waren weer gewoon meisjes geworden. Gelukkig was babybroer een plaatje tijdens onze uitstap. Er is nog hoop...

Plakkertjes.

Mijn oudste dochter is een stoere meid, maar als het op pijntjes aankomt heeft ze een heel klein hartje. Wanneer ze valt, begint ze meteen al snikkend te smeken om een plakkertje. Zelfs als de ergste schade die te bespeuren valt een verdwaalde stofwolk is die op de bezeerde plek is blijven kleven door de impact van de val. Begin deze week kwam ze thuis en vertelde ze stoer dat ze was gevallen én dat ze van de juf een plakker had gekregen. Want ja mama, zó erg was het dus wel, he. Ter illustratie trok ze de pleister in één ruk van de wonde, zodat ik het even kon inspecteren. Nadat ik zei dat ze de wonde best even bloot liet, wendde ze zich direct tot haar papa, die uiteraard niet kon weerstaan aan haar puppyblik. Glunderend paradeerde ze naar haar bedje, mét plakkertje.
Toen ik haar vanavond op school oppikte, vertelde ze me meteen dat ze weeral gevallen was. 'Opnieuw op mijn pijntje, mama. En nu is het weer bloed. Kijk maar, de juf heeft er een plakkertje opgedaan!' Aan tafel plooide ze haar been, zodat ik door haar kousenbroek heen de pleister kon zien zitten. 'Zie je mama? Daar is mijn plakkertje. Kijk, je kan het zien door de gaatjes in mijn kous. Dat zijn net kleine venstertjes. Eigenlijk is het een beetje zoals een ziekenhuis, want dat heeft ook veel vensters. Ze zweeg even met een peinzende blik, en voegde er dan aan toe: 'En plakkertjes. Ja, mijn knie is echt een ziekenhuisje'.
Toen ik haar vanavond omkleedde om te gaan slapen, rukte ze het plakkertje in één venijnige ruk van haar knie. Meteen sprongen de tranen in haar ogen. Huilend smeekte ze om een nieuw plakkertje. Om haar woorden kracht bij te zetten mankte ze vervolgens richting badkamer. Toen ik zei: 'om het eerst in de badkamer!' zag ik echter een miraculeuze genezing gebeuren. In een mengelmoes van gesnik en gegiechel spurtte ze richting badkamer, gevolgd door een triomfantelijke 'eerst!'. Meteen besefte ze dat een nieuw plakkertje er nu niet meer zou inzitten.
Net voor ik het licht uitdeed vroeg ze nog: 'wanneer komt papa terug?'. Toen ik haar verzekerde dat hij er morgenvroeg zeker zou zijn, liet ze me weten dat hij morgen wel eens zou kijken naar haar knietje. Want mama's, die kennen daar niet zoveel van. En papa, die werkt in het ziekenhuis. En een kusje helpt niet bij bloed. Iets zegt me dat ons plakkertjesbestand morgen weer gaat slinken...