Controle.

Kleine broer is dol op zijn grote zussen. Elke dag opnieuw kijkt hij hen met grote ogen vol verwondering aan en slaagt hij er moeiteloos in hun aandacht naar zich toe te trekken. De zussen halen dan het onderste uit de kan om hem aan het lachen te brengen. Het begint met wat vrolijk gekir, wanneer ze zijn donzige kruintje zoenen. Daarna richt hij zich op, worden zijn ogen nog een pak groter dan ze al waren, en gaat zijn mondje in lachpositie. Hij houdt vol verwachting zijn adem in - zijn ogen zijn intussen  zo groot als schoteltjes geworden - terwijl zijn zussen bijna ontploffen van ingehouden pret. En dan komt het: een hoog, schril pretgilletje, waarna hij volledig de controle over zijn kleine lijfje verliest. De zussen, die rollen intussen over de grond van het lachen.

Daarstraks gingen ze wel erg ver in hun maak-broer-aan-het-lachenproject. Hun kleine held ontdekte namelijk recent zijn voetjes, en vindt het heerlijk om deze zo ver mogelijk in zijn mondje te proppen. Uiteraard inspireerde dit hen om hun plannetje te doen slagen, en voor ik het wist zaten mijn kinderen alledrie met een voet in hun mond te gieren van het lachen. De oudste schoot toen in een kramp, de jongste verloor de controle over zijn voetje en de middelste over haar blaas... Er moeten duidelijk nog meer spieren getraind worden naast de lachspieren.

Diversiteit?

Mijn oudste dochter is, om het op z'n koning Filips te zeggen, een echt vrouwtje. Ze houdt van kleurrijke rokjes, zwierige jurkjes en alles wat roze is. In haar haartjes horen het juiste aantal speldjes ('die van Elsa hier, en die van Anna en die met de bloemetjes dáár, mama!' - gevolgd door een theatrale zucht terwijl ze de speldjes zelf op de juiste plaats wurmt). Ze praat quasi non-stop over hete hangijzers in de wondere wereld der vierjarigen en ze weet als geen ander haar papa om haar vinger te winden. Haar wereldbeeld sluit nauw aan bij dat van 'My little pony' en af en toe begint ze in nog nader te bepalen talen haar lijflied mee te zingen: 'let it go' uit Frozen. Haar sprookjeswereld, die duikt op de meest onverwachte momenten uit het niets op. Zo aanziet ze twee parende giraffen gisteren als 'twee beste vriendinnenzusjes', wat ze met grootse gebaren deelt met haar kleine zus. 
Die laat haar maar praten. Tijdens ons bezoekje aan het buitenverblijf van de giraffen stond zij binnen de halve seconde achter de veiligheidsdraad die de giraffen en de bezoekers van elkaar scheidde te zwaaien en te lachen naar die gekke dieren. Toen ze door de verzorgers even vlot terug aan de goede kant van de draad werd gezet, besloot ze het ding dan maar te gebruiken als speeltuig. Ze zag eruit alsof ze net in elkaar was geslagen, met haar uitgelopen poezenschmink. Uiteraard had ze het halfweg de grime eerder die dag voor bekeken gehouden, waardoor mensen rond ons de wildste gokken deden over welk wezen ze dan wel zou kunnen voorstellen. De oudste, die kon dan weer niet beslissen of ze nu een ponyprinses dan wel een Elsa wilde worden. 
Wanneer we even later richting uitgang wandelen, huppelen de meisjes vrolijk achter ons aan. Het gezichtje van de oudste bedekt onder een dun laagje lichtblauwe verf, dat van de jongste een kakofonie van uitgelopen kleurvlakken. De ene giechelt, de andere schatert het uit. Bij het eerstvolgende ijskarretje omsingelen ze ons en kijken 2 paar oogjes ons verwachtingsvol aan: 'mag ik alsjeblieft een ijsje?' vraagt de ene, terwijl de andere aanhoudend schreeuwt: 'ijsje ijsje ijsje!'.
We lopen verder, zonder ijsjes. Ik kijk weer achterom. Misschien zijn ze toch niet zo verschillend. Hun hangende schouders en hun boze blik naar de grond zijn in elk geval identiek. 

Buikgevoel.

Mijn jongste dochter eet graag. Ze houdt van eten in al zijn facetten: het wassen van de groenten, het snijden ervan, het sissende geluid van voedsel wanneer het de gloeiend hete pan raakt, maar het meest houdt ze van het moment waarop de eerste schep eten op haar bordje belandt. Tijdens het overhevelingsproces van de kookpot naar haar uitgestoken bordje wiebelt ze met haar billen en trappelt ze met haar voetjes terwijl ze aanhoudend kirt: "ete ete ete" om te eindigen met een langgerekt "eteeeeeehhh" zodra het hapje haar bordje raakt. Dan begint ze flink te eten met haar vork of lepel, of met een combinatie van beide. Na een kwart bordje stopt ze haar handjes vol in haar maaltijd en begint ze te kneden om de brij daarna over haar tong uit te smeren. Haar handjes, die spoelt ze tussendoor in haar beker water. Met nog ongeveer een voor een kwart gevuld bordje te gaan, gaat ze een plasje doen. Even wat plaats maken voor de rest. En als het bordje dan uiteindelijk toch leeg geraakt is, geeft ze zichzelf een applausje. Daarna gaat ze op zoek naar meer voedsel. Zo ook daarstraks, toen ze op restaurant een geopend botercupje op de grond vond en dat smakelijk leeglikte. Al bij al kon het haar toch niet zo bekoren, gezien de grimassen die erop volgden. Het restje pasta daarentegen... Geluk zit soms in een klein hoekje.

Hetzelfde liedje.

Mijn jongste dochter is een geboren muziekliefhebber. Hoort ze ergens een deuntje begint ze meteen vrolijk met haar handjes te zwaaien. Als het even kan, blijft ze ook luisteren, om aan het einde van het liedje een oprechte 'bavoooooo!' te roepen voor de muzikant, radio of tablet in kwestie terwijl ze uitbundig lachend in haar handjes klapt.
Vorige week liepen we samen door de winkelstraat. Toen we uit de bib kwamen botsten we meteen op een grijzende man die een aardig stukje saxofoon speelde. Meestal luister ik terwijl ik rustig verderwandel omdat ik niet echt durf te blijven staan, want heb ik wel genoeg muntjes bij om in die muziekkoffer te gooien? Maar dat was dus buiten mijn dochter gerekend: al van bij de eerste noot gingen haar handjes in de lucht en begon ze haar aanstekelijke muziekdansje. Terwijl zij genoot dook ik paniekerig in de luiertas, hopend daar enkele niet-rosse muntjes te vinden. Ik kon er uiteindelijk enkele in haar mollige knuistje drukken en gebaarde dat ze die aan de man die de mooie muziek maakte moest geven. Ze huppelde vrolijk naar hem toe, schonk hem haar stralendste lach... en stopte het handjevol muntjes in zijn saxofoon... Ik stamelde snel wat verontschuldigingen, graaide mijn meisje bij haar arm en liep zo snel als mogelijk de winkelstraat uit. Hoe kon ik nu weten dat uitgerekend daar nóg een muzikant zat...

Borsten en co.

Dochterlief kijkt me met grote stralende ogen aan. 'Kapot?' vraag ik nog eens? 'Ja hoor!' klinkt het vrolijk. En dan ernstig: 'we hebben ze kapotgeknipt, onze borsten'. Terwijl ze het meedeelt gaat ze driftig met een plastieken schaartje tekeer op haar t-shirt. 'En dus moet jij onze baby's ook borstmelk geven, mama!'. Prompt krijg ik van beide dochters een pop toegestopt. 'Maar hoe gaan jullie dan ooit jullie popjes nog kunnen voeden?' probeer ik nog. 'Wij gaan naar de borstenmarkt mama. Nieuwe borstjes kopen. En elk twéé, he!' verduidelijkt ze nog. Kleine zus zet de woorden van grote zus kracht bij door afwisselend links en rechts op haar t-shirt te wijzen. Want die mama, die snapt toch echt geen jota van deze wereld. Blijkbaar heb ik wel heel schaapachtig gekeken tijdens haar verhaal. Ik kijk hen na terwijl ze op de denkbeeldige borstenmarkt achter onze zetel in denkbeeldige borsten knijpen, ze uitkiezen, op hun shirt zetten en dan -borsten vooruit- vol trots hun pronkloopje al giechelend inzetten. Zowel mijn mond als die van hun babybroertje is opengevallen, ongetwijfeld om verschillende redenen.

Broer-zusdag.

Toen ik vanmorgen wakker werd en me realiseerde dat zoonlief (bijna 4 md) me een volledige nachtrust had gegund, besloot ik nog even te blijven liggen onder het heerlijk warme dekbed. Ik liet mijn gedachten de vrije loop, en mijn brein besloot om even stil te staan bij iets wat gisteren quasi onopgemerkt passeerde op Facebook: broer-zusdag. Toen heb ik even getwijfeld om het op de pagina's van mijn broers te posten, maar al gauw overviel mij een onbehaaglijk gevoel van schaamte: zouden zij het niet zien als 'belachelijk' en 'nood aan aandacht'? Even snel als ik de post had klaargezet, heb ik hem verwijderd. Want wij zijn niet zo'n knusse knuffelfamilie, helaas. Vanmorgen had ik alweer spijt dat ik het niet had gedaan, want wie kan daar nu iets op tegen hebben? En misschien, heel misschien hadden zij het toch niet als stom ervaren? Of hooguit een klein beetje? 

Toen mijn kleine man even later vrolijk begon te kraaien in zijn bedje, nam ik hem bij me, knuffelde hem, en fluisterde in zijn oor dat zijn zussen hem heel graag zagen. Hij lachte vrolijk, deed zijn pamper vol en begon aan zijn ochtendmelkje. Mannen... 

3...2...1...go!

En daar gaan we dan.
Deze blog gaat over niets bijzonders. Over leven in Leuven, vallen en opstaan, over de chaos in mijn hoofd en aan de ontbijttafel. Over uit de hand gelopen en lopende hobby's. Over Grote Gebeurtenissen en kleine muizenissen. Veel leesplezier!