De stilte in de kamer wordt verstoord door een regelmatige biep. Kleurige lijnen tekenen grillige figuren op een zwart scherm. Schreeuwerige cijfers vertellen ons hoe het met je gaat. Je borst gaat op en neer op het ritme van enkele buisjes. Je gezicht bleek, je ogen lagen nog nooit zo diep in hun kassen. Je drukt je duim zachtjes in de palm van mijn hand, je hartslag stijgt een beetje als ik praat. Blauwe artsen en witte verplegers lopen in en uit. Vertellen ons dat je tijd nodig hebt. Als die tijd er nog is. We staan daar maar wat, weten niet wat te zeggen, hoofden zo vol dat er niks meer uit kan. Wanhopig op zoek naar verlossend nieuws. De lijnen vervolgen koppig hun grillige patroon. Achtervolgen ons naar huis, nestelen zich in ons hoofd, kleuren onze dagen. We wachten, met onze telefoon als grootste boeman. Nemen afscheid en keren enkele uren later hoopvol terug naar jou.
Je bent rusteloos, schrijft nadrukkelijk met je duim je gedachten in de palm van mijn hand, we vertalen ze naar woorden, jij bevestigt ze. Je vindt rust als we je zachtjes in Morpheus' armen leggen, we strelen je vingers, koesteren je. Je handen omklemmen die van ons, de kleurige lijnen worden rustiger tot ze een stille lijn vormen. Jij nestelt je in onze harten, wij voelen ons leger dan ooit. Tranen branden...
