Pioniers.

Na de herfstvakantie is mijn jongste dochter gestart in de instapklas. Met vaste tred stapte ze de schoolpoort door, haar blauwe boekentasje stevig in haar vuistje geklemd, eerst mee naar de klas van de oudste om daarna naar haar eigen klasje te gaan. Traantjes bij het afscheid, ongeloof in haar blik dat ze daar alleen werd achtergelaten. Opluchting toen haar knuffelkonijn uit haar boekentasje werd getoverd. Met 8 waren ze, de hummeltjes die de eerste stap in hun schoolcarrière zetten. Met 8 waren ook de mama's die belachelijk ruim op tijd tevergeefs probeerden een glimp op te vangen van hun pioniertje. Tranen van trots en spanning werden weggeslikt zodra de kleintjes dolgelukkig met hun armpjes wijd open naar ons kwamen toegelopen. Ze hadden het overleefd. Haar hoofdje priemde al na enkele blokken fietsen in mijn rug: ook kleine pioniers hebben hun grenzen.

Intussen zijn we alweer enkele weken verder. Dochterlief komt nog steeds met open armen naar me toegelopen aan het einde van de dag. Wanneer we met de fiets vertrekken, begint de oudste steevast te zingen. Ik word vervolgens vriendelijk doch kordaat verzocht mijn mond te houden terwijl ze haar zus aanmoedigt. Die begint dan in haar eigen taaltje een heel gamma klanken uit te stoten terwijl ze meedanst in haar stoeltje. Ikzelf probeer intussen onze fiets recht te houden terwijl ik schaapachtig lachend zwaai naar alle verdwaasde blikken die in onze richting draaien. Bij deze wil ik me verontschuldigen bij iedereen die onze zwalpende jukebox kruist: ik heb de volumeknop van de jongste nog niet gevonden...

Licht.

Mijn jongste dochter heeft een analytische geest. Ze wil weten hoe alles werkt, en vooral hoe het in elkaar zit. Het voorbije weekend trokken we richting Centerparcs, en voor de gelegenheid hadden we een kindercottage gekozen. De slaapkamer van de meisjes beschikte over een poppenkast, een krijtbord, een bak blokken en een speeltafeltje. Boven elk bed hing een nachtlampje aan de muur.
De eerste nacht stopten we de meisjes in, en na een verhaaltje en nachtzoen ging het licht onverbiddelijk uit. Na amper enkele minuutjes was het duidelijk dolle pret in hun kamer, dus ik sloop naar de kamer en opende de deur. De oudste stond stokstijf in het bovenste bed en lachte een beetje schaapachtig. De jongste lag al lang niet meer in bed. Zij stond aan de andere kant van de kamer te glunderen met in haar handje het nachtlampje dat slechts een paar honderd seconden eerder nog aan de muur hing... De batterijtjes had ze er ook al uitgevist en over de kamer verspreid. Ze keek bijzonder opgetogen nu ze wist hoe het lampje in elkaar zat en was dan ook verbolgen over het feit dat ik dit niet net zo geweldig vond als zij. Na wat gepruts hing het ding terug aan de muur, tot groot ongenoegen van de jongste. Toen ik enkele uren later ging slapen en nog even ging kijken of alles ok was lag ze op de grond te slapen met naast zich het lampje. Ook bij de meest verlichte geesten gaat af en toe het licht uit.

Alles.

Onze oudste is een verstandige jongedame. Ze vernedert je met de allerliefste glimlach met 'memory' en, alsof het nog niet erg genoeg is om te verliezen van een vierjarige, staat ze erop dat de stapeltjes kaartjes vergeleken worden en dat je haar proficiat wenst met haar klinkende overwinning. 

Wanneer we met de fiets op pad zijn, wijzen we haar af en toe op plekken die haar verleden kleurden. "Kijk schat, daar ben je geboren", of "daar zijn we toen gaan spelen", zeggen we haar dan. Zij wijst ons er dan op dat ze dat nog weet en dat ze wel al vier is hoor, en dus eigenlijk alles al weet. Vorige week bereikte haar alwetendheid een hoogtepunt. Zo fietsten we langs de speelpleinwerking waar ze afgelopen zomer enkele fijne dagen doorbracht. Ze zat voorop bij haar papa toen hij haar erop wees: "Meisje, weet je nog dat je vorige zomer daar hebt gespeeld?". Ze draaide zich naar hem om, rolde nét niet met haar ogen en zei na een theatrale zucht: "papa, weet jij nog dat ik alles al weet?", waarna ze zich hoofdschuddend weer omdraaide en keek naar de wereld die langs haar heen verdween. Haar vaders blik sprak boekdelen: hij was duidelijk niét op de hoogte.