Onze oudste is een verstandige jongedame. Ze vernedert je met de allerliefste glimlach met 'memory' en, alsof het nog niet erg genoeg is om te verliezen van een vierjarige, staat ze erop dat de stapeltjes kaartjes vergeleken worden en dat je haar proficiat wenst met haar klinkende overwinning.
Wanneer we met de fiets op pad zijn, wijzen we haar af en toe op plekken die haar verleden kleurden. "Kijk schat, daar ben je geboren", of "daar zijn we toen gaan spelen", zeggen we haar dan. Zij wijst ons er dan op dat ze dat nog weet en dat ze wel al vier is hoor, en dus eigenlijk alles al weet. Vorige week bereikte haar alwetendheid een hoogtepunt. Zo fietsten we langs de speelpleinwerking waar ze afgelopen zomer enkele fijne dagen doorbracht. Ze zat voorop bij haar papa toen hij haar erop wees: "Meisje, weet je nog dat je vorige zomer daar hebt gespeeld?". Ze draaide zich naar hem om, rolde nét niet met haar ogen en zei na een theatrale zucht: "papa, weet jij nog dat ik alles al weet?", waarna ze zich hoofdschuddend weer omdraaide en keek naar de wereld die langs haar heen verdween. Haar vaders blik sprak boekdelen: hij was duidelijk niét op de hoogte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten