Na de herfstvakantie is mijn jongste dochter gestart in de instapklas. Met vaste tred stapte ze de schoolpoort door, haar blauwe boekentasje stevig in haar vuistje geklemd, eerst mee naar de klas van de oudste om daarna naar haar eigen klasje te gaan. Traantjes bij het afscheid, ongeloof in haar blik dat ze daar alleen werd achtergelaten. Opluchting toen haar knuffelkonijn uit haar boekentasje werd getoverd. Met 8 waren ze, de hummeltjes die de eerste stap in hun schoolcarrière zetten. Met 8 waren ook de mama's die belachelijk ruim op tijd tevergeefs probeerden een glimp op te vangen van hun pioniertje. Tranen van trots en spanning werden weggeslikt zodra de kleintjes dolgelukkig met hun armpjes wijd open naar ons kwamen toegelopen. Ze hadden het overleefd. Haar hoofdje priemde al na enkele blokken fietsen in mijn rug: ook kleine pioniers hebben hun grenzen.
Intussen zijn we alweer enkele weken verder. Dochterlief komt nog steeds met open armen naar me toegelopen aan het einde van de dag. Wanneer we met de fiets vertrekken, begint de oudste steevast te zingen. Ik word vervolgens vriendelijk doch kordaat verzocht mijn mond te houden terwijl ze haar zus aanmoedigt. Die begint dan in haar eigen taaltje een heel gamma klanken uit te stoten terwijl ze meedanst in haar stoeltje. Ikzelf probeer intussen onze fiets recht te houden terwijl ik schaapachtig lachend zwaai naar alle verdwaasde blikken die in onze richting draaien. Bij deze wil ik me verontschuldigen bij iedereen die onze zwalpende jukebox kruist: ik heb de volumeknop van de jongste nog niet gevonden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten