Monstertjes

Gisterenochtend besefte ik dat er nog een geschenkje miste onder onze kerstboom: dat voor onze kleine man, die zijn allereerste kerst viert. Ik besloot om, naast op 24 december naar een speelgoedwinkel te gaan, de meisjes het ultieme geschenkje voor hun babystoere broertje te laten kiezen. Ik plantte de meisjes op mijn fiets, drukte een zakje met kerstkaartjes in de hand van mijn oudste en vertrok: kind voorop, kind achterop, en kind in de kar achter die hele trein. Uiteraard had ik kunnen weten dat de jongste ging willen helpen om de kaartjes te bussen. En dat ze ging krijsen als ik besloot dat dat geen goed plan was. Resultaat: twee kibbelende kleuters, waarvan eentje te klein was om de gleuf van de brievenbus te bereiken, een grote zus die wanhopig probeerde de kaartjes af te pakken omdat zij wél de benodigde brievenbushoogte had, en een tiental kaartjes die vrolijk rond de brievenbus fladderden alvorens in de naburige struiken te landen...

Ik had ook moeten weten dat een bezoekje aan de speelgoedwinkel met twee kleuters die nog nahijgden van hun brievenbusstrijd én een baby op mijn arm niet het beste plan was. Laat staan de vechtersbazinnetjes het cadeau te laten kiezen. In een mum van tijd tokkelde de ene op een kleurige xylofoon, liet de andere meerdere speeltjes tegelijk afgaan, waarna de eerste een plastieken scooter van 'Frozen' ontdekte, twee seconden later gevolgd door de andere, en nog eens twee tellen later stonden ze allebei aan het paarse speeltje te trekken, uiteraard al gillend, of wat had je dan gedacht. De ellenlange rij aan de kassa keek geamuseerd naar het tafereel. Uiteindelijk kozen ze elk een autootje voor hun kleine -intussen slapende- held, en uit pure schaamte (en om maximaal verwijderd te zijn van de paarse scooter) besloot ik op een andere verdieping aan te schuiven bij de kassa. Al bij al gedroegen ze zich daar nog, maar toen ik had betaald en de autootjes in een kleurig papiertje verpakt waren besloot de jongste nog eens het beste van zichzelf te geven: ze ging liggen, en wat ik ook zei, van 'kom je mee? over 'heb je honger?' tot 'gaan we patatjes eten?',  haar antwoord, vergezeld van een vastberaden blik én met gekruiste armen, bleef: 'nee'. De rij grinnikte, sommigen proestten het zelfs uit. Een oudere dame besloot te helpen. Ze ging naar mijn dochter, zei haar: 'komt gij anders met mij mee', ze stak haar hand uit en... mijn jongste stond recht, gaf haar een hand en wandelde weg met de dame. Ik was tegelijk opgelucht dat haar verzet was gebroken en geshockeerd dat ze zomaar met een wildvreemde wegwandelde. Ik besloot wijselijk naar huis te gaan, zette de kinderen weer op de fiets en fietste zo snel ik kon huiswaarts. 

Eens thuis had ik twee voorbeeldige kindjes. Ze speelden mooi samen, giechelden meisjesachtig, deelden hun speelgoed,...  De monstertjes waren weer gewoon meisjes geworden. Gelukkig was babybroer een plaatje tijdens onze uitstap. Er is nog hoop...

Plakkertjes.

Mijn oudste dochter is een stoere meid, maar als het op pijntjes aankomt heeft ze een heel klein hartje. Wanneer ze valt, begint ze meteen al snikkend te smeken om een plakkertje. Zelfs als de ergste schade die te bespeuren valt een verdwaalde stofwolk is die op de bezeerde plek is blijven kleven door de impact van de val. Begin deze week kwam ze thuis en vertelde ze stoer dat ze was gevallen én dat ze van de juf een plakker had gekregen. Want ja mama, zó erg was het dus wel, he. Ter illustratie trok ze de pleister in één ruk van de wonde, zodat ik het even kon inspecteren. Nadat ik zei dat ze de wonde best even bloot liet, wendde ze zich direct tot haar papa, die uiteraard niet kon weerstaan aan haar puppyblik. Glunderend paradeerde ze naar haar bedje, mét plakkertje.
Toen ik haar vanavond op school oppikte, vertelde ze me meteen dat ze weeral gevallen was. 'Opnieuw op mijn pijntje, mama. En nu is het weer bloed. Kijk maar, de juf heeft er een plakkertje opgedaan!' Aan tafel plooide ze haar been, zodat ik door haar kousenbroek heen de pleister kon zien zitten. 'Zie je mama? Daar is mijn plakkertje. Kijk, je kan het zien door de gaatjes in mijn kous. Dat zijn net kleine venstertjes. Eigenlijk is het een beetje zoals een ziekenhuis, want dat heeft ook veel vensters. Ze zweeg even met een peinzende blik, en voegde er dan aan toe: 'En plakkertjes. Ja, mijn knie is echt een ziekenhuisje'.
Toen ik haar vanavond omkleedde om te gaan slapen, rukte ze het plakkertje in één venijnige ruk van haar knie. Meteen sprongen de tranen in haar ogen. Huilend smeekte ze om een nieuw plakkertje. Om haar woorden kracht bij te zetten mankte ze vervolgens richting badkamer. Toen ik zei: 'om het eerst in de badkamer!' zag ik echter een miraculeuze genezing gebeuren. In een mengelmoes van gesnik en gegiechel spurtte ze richting badkamer, gevolgd door een triomfantelijke 'eerst!'. Meteen besefte ze dat een nieuw plakkertje er nu niet meer zou inzitten.
Net voor ik het licht uitdeed vroeg ze nog: 'wanneer komt papa terug?'. Toen ik haar verzekerde dat hij er morgenvroeg zeker zou zijn, liet ze me weten dat hij morgen wel eens zou kijken naar haar knietje. Want mama's, die kennen daar niet zoveel van. En papa, die werkt in het ziekenhuis. En een kusje helpt niet bij bloed. Iets zegt me dat ons plakkertjesbestand morgen weer gaat slinken...

Pioniers.

Na de herfstvakantie is mijn jongste dochter gestart in de instapklas. Met vaste tred stapte ze de schoolpoort door, haar blauwe boekentasje stevig in haar vuistje geklemd, eerst mee naar de klas van de oudste om daarna naar haar eigen klasje te gaan. Traantjes bij het afscheid, ongeloof in haar blik dat ze daar alleen werd achtergelaten. Opluchting toen haar knuffelkonijn uit haar boekentasje werd getoverd. Met 8 waren ze, de hummeltjes die de eerste stap in hun schoolcarrière zetten. Met 8 waren ook de mama's die belachelijk ruim op tijd tevergeefs probeerden een glimp op te vangen van hun pioniertje. Tranen van trots en spanning werden weggeslikt zodra de kleintjes dolgelukkig met hun armpjes wijd open naar ons kwamen toegelopen. Ze hadden het overleefd. Haar hoofdje priemde al na enkele blokken fietsen in mijn rug: ook kleine pioniers hebben hun grenzen.

Intussen zijn we alweer enkele weken verder. Dochterlief komt nog steeds met open armen naar me toegelopen aan het einde van de dag. Wanneer we met de fiets vertrekken, begint de oudste steevast te zingen. Ik word vervolgens vriendelijk doch kordaat verzocht mijn mond te houden terwijl ze haar zus aanmoedigt. Die begint dan in haar eigen taaltje een heel gamma klanken uit te stoten terwijl ze meedanst in haar stoeltje. Ikzelf probeer intussen onze fiets recht te houden terwijl ik schaapachtig lachend zwaai naar alle verdwaasde blikken die in onze richting draaien. Bij deze wil ik me verontschuldigen bij iedereen die onze zwalpende jukebox kruist: ik heb de volumeknop van de jongste nog niet gevonden...

Licht.

Mijn jongste dochter heeft een analytische geest. Ze wil weten hoe alles werkt, en vooral hoe het in elkaar zit. Het voorbije weekend trokken we richting Centerparcs, en voor de gelegenheid hadden we een kindercottage gekozen. De slaapkamer van de meisjes beschikte over een poppenkast, een krijtbord, een bak blokken en een speeltafeltje. Boven elk bed hing een nachtlampje aan de muur.
De eerste nacht stopten we de meisjes in, en na een verhaaltje en nachtzoen ging het licht onverbiddelijk uit. Na amper enkele minuutjes was het duidelijk dolle pret in hun kamer, dus ik sloop naar de kamer en opende de deur. De oudste stond stokstijf in het bovenste bed en lachte een beetje schaapachtig. De jongste lag al lang niet meer in bed. Zij stond aan de andere kant van de kamer te glunderen met in haar handje het nachtlampje dat slechts een paar honderd seconden eerder nog aan de muur hing... De batterijtjes had ze er ook al uitgevist en over de kamer verspreid. Ze keek bijzonder opgetogen nu ze wist hoe het lampje in elkaar zat en was dan ook verbolgen over het feit dat ik dit niet net zo geweldig vond als zij. Na wat gepruts hing het ding terug aan de muur, tot groot ongenoegen van de jongste. Toen ik enkele uren later ging slapen en nog even ging kijken of alles ok was lag ze op de grond te slapen met naast zich het lampje. Ook bij de meest verlichte geesten gaat af en toe het licht uit.

Alles.

Onze oudste is een verstandige jongedame. Ze vernedert je met de allerliefste glimlach met 'memory' en, alsof het nog niet erg genoeg is om te verliezen van een vierjarige, staat ze erop dat de stapeltjes kaartjes vergeleken worden en dat je haar proficiat wenst met haar klinkende overwinning. 

Wanneer we met de fiets op pad zijn, wijzen we haar af en toe op plekken die haar verleden kleurden. "Kijk schat, daar ben je geboren", of "daar zijn we toen gaan spelen", zeggen we haar dan. Zij wijst ons er dan op dat ze dat nog weet en dat ze wel al vier is hoor, en dus eigenlijk alles al weet. Vorige week bereikte haar alwetendheid een hoogtepunt. Zo fietsten we langs de speelpleinwerking waar ze afgelopen zomer enkele fijne dagen doorbracht. Ze zat voorop bij haar papa toen hij haar erop wees: "Meisje, weet je nog dat je vorige zomer daar hebt gespeeld?". Ze draaide zich naar hem om, rolde nét niet met haar ogen en zei na een theatrale zucht: "papa, weet jij nog dat ik alles al weet?", waarna ze zich hoofdschuddend weer omdraaide en keek naar de wereld die langs haar heen verdween. Haar vaders blik sprak boekdelen: hij was duidelijk niét op de hoogte.

Controle.

Kleine broer is dol op zijn grote zussen. Elke dag opnieuw kijkt hij hen met grote ogen vol verwondering aan en slaagt hij er moeiteloos in hun aandacht naar zich toe te trekken. De zussen halen dan het onderste uit de kan om hem aan het lachen te brengen. Het begint met wat vrolijk gekir, wanneer ze zijn donzige kruintje zoenen. Daarna richt hij zich op, worden zijn ogen nog een pak groter dan ze al waren, en gaat zijn mondje in lachpositie. Hij houdt vol verwachting zijn adem in - zijn ogen zijn intussen  zo groot als schoteltjes geworden - terwijl zijn zussen bijna ontploffen van ingehouden pret. En dan komt het: een hoog, schril pretgilletje, waarna hij volledig de controle over zijn kleine lijfje verliest. De zussen, die rollen intussen over de grond van het lachen.

Daarstraks gingen ze wel erg ver in hun maak-broer-aan-het-lachenproject. Hun kleine held ontdekte namelijk recent zijn voetjes, en vindt het heerlijk om deze zo ver mogelijk in zijn mondje te proppen. Uiteraard inspireerde dit hen om hun plannetje te doen slagen, en voor ik het wist zaten mijn kinderen alledrie met een voet in hun mond te gieren van het lachen. De oudste schoot toen in een kramp, de jongste verloor de controle over zijn voetje en de middelste over haar blaas... Er moeten duidelijk nog meer spieren getraind worden naast de lachspieren.

Diversiteit?

Mijn oudste dochter is, om het op z'n koning Filips te zeggen, een echt vrouwtje. Ze houdt van kleurrijke rokjes, zwierige jurkjes en alles wat roze is. In haar haartjes horen het juiste aantal speldjes ('die van Elsa hier, en die van Anna en die met de bloemetjes dáár, mama!' - gevolgd door een theatrale zucht terwijl ze de speldjes zelf op de juiste plaats wurmt). Ze praat quasi non-stop over hete hangijzers in de wondere wereld der vierjarigen en ze weet als geen ander haar papa om haar vinger te winden. Haar wereldbeeld sluit nauw aan bij dat van 'My little pony' en af en toe begint ze in nog nader te bepalen talen haar lijflied mee te zingen: 'let it go' uit Frozen. Haar sprookjeswereld, die duikt op de meest onverwachte momenten uit het niets op. Zo aanziet ze twee parende giraffen gisteren als 'twee beste vriendinnenzusjes', wat ze met grootse gebaren deelt met haar kleine zus. 
Die laat haar maar praten. Tijdens ons bezoekje aan het buitenverblijf van de giraffen stond zij binnen de halve seconde achter de veiligheidsdraad die de giraffen en de bezoekers van elkaar scheidde te zwaaien en te lachen naar die gekke dieren. Toen ze door de verzorgers even vlot terug aan de goede kant van de draad werd gezet, besloot ze het ding dan maar te gebruiken als speeltuig. Ze zag eruit alsof ze net in elkaar was geslagen, met haar uitgelopen poezenschmink. Uiteraard had ze het halfweg de grime eerder die dag voor bekeken gehouden, waardoor mensen rond ons de wildste gokken deden over welk wezen ze dan wel zou kunnen voorstellen. De oudste, die kon dan weer niet beslissen of ze nu een ponyprinses dan wel een Elsa wilde worden. 
Wanneer we even later richting uitgang wandelen, huppelen de meisjes vrolijk achter ons aan. Het gezichtje van de oudste bedekt onder een dun laagje lichtblauwe verf, dat van de jongste een kakofonie van uitgelopen kleurvlakken. De ene giechelt, de andere schatert het uit. Bij het eerstvolgende ijskarretje omsingelen ze ons en kijken 2 paar oogjes ons verwachtingsvol aan: 'mag ik alsjeblieft een ijsje?' vraagt de ene, terwijl de andere aanhoudend schreeuwt: 'ijsje ijsje ijsje!'.
We lopen verder, zonder ijsjes. Ik kijk weer achterom. Misschien zijn ze toch niet zo verschillend. Hun hangende schouders en hun boze blik naar de grond zijn in elk geval identiek. 

Buikgevoel.

Mijn jongste dochter eet graag. Ze houdt van eten in al zijn facetten: het wassen van de groenten, het snijden ervan, het sissende geluid van voedsel wanneer het de gloeiend hete pan raakt, maar het meest houdt ze van het moment waarop de eerste schep eten op haar bordje belandt. Tijdens het overhevelingsproces van de kookpot naar haar uitgestoken bordje wiebelt ze met haar billen en trappelt ze met haar voetjes terwijl ze aanhoudend kirt: "ete ete ete" om te eindigen met een langgerekt "eteeeeeehhh" zodra het hapje haar bordje raakt. Dan begint ze flink te eten met haar vork of lepel, of met een combinatie van beide. Na een kwart bordje stopt ze haar handjes vol in haar maaltijd en begint ze te kneden om de brij daarna over haar tong uit te smeren. Haar handjes, die spoelt ze tussendoor in haar beker water. Met nog ongeveer een voor een kwart gevuld bordje te gaan, gaat ze een plasje doen. Even wat plaats maken voor de rest. En als het bordje dan uiteindelijk toch leeg geraakt is, geeft ze zichzelf een applausje. Daarna gaat ze op zoek naar meer voedsel. Zo ook daarstraks, toen ze op restaurant een geopend botercupje op de grond vond en dat smakelijk leeglikte. Al bij al kon het haar toch niet zo bekoren, gezien de grimassen die erop volgden. Het restje pasta daarentegen... Geluk zit soms in een klein hoekje.

Hetzelfde liedje.

Mijn jongste dochter is een geboren muziekliefhebber. Hoort ze ergens een deuntje begint ze meteen vrolijk met haar handjes te zwaaien. Als het even kan, blijft ze ook luisteren, om aan het einde van het liedje een oprechte 'bavoooooo!' te roepen voor de muzikant, radio of tablet in kwestie terwijl ze uitbundig lachend in haar handjes klapt.
Vorige week liepen we samen door de winkelstraat. Toen we uit de bib kwamen botsten we meteen op een grijzende man die een aardig stukje saxofoon speelde. Meestal luister ik terwijl ik rustig verderwandel omdat ik niet echt durf te blijven staan, want heb ik wel genoeg muntjes bij om in die muziekkoffer te gooien? Maar dat was dus buiten mijn dochter gerekend: al van bij de eerste noot gingen haar handjes in de lucht en begon ze haar aanstekelijke muziekdansje. Terwijl zij genoot dook ik paniekerig in de luiertas, hopend daar enkele niet-rosse muntjes te vinden. Ik kon er uiteindelijk enkele in haar mollige knuistje drukken en gebaarde dat ze die aan de man die de mooie muziek maakte moest geven. Ze huppelde vrolijk naar hem toe, schonk hem haar stralendste lach... en stopte het handjevol muntjes in zijn saxofoon... Ik stamelde snel wat verontschuldigingen, graaide mijn meisje bij haar arm en liep zo snel als mogelijk de winkelstraat uit. Hoe kon ik nu weten dat uitgerekend daar nóg een muzikant zat...

Borsten en co.

Dochterlief kijkt me met grote stralende ogen aan. 'Kapot?' vraag ik nog eens? 'Ja hoor!' klinkt het vrolijk. En dan ernstig: 'we hebben ze kapotgeknipt, onze borsten'. Terwijl ze het meedeelt gaat ze driftig met een plastieken schaartje tekeer op haar t-shirt. 'En dus moet jij onze baby's ook borstmelk geven, mama!'. Prompt krijg ik van beide dochters een pop toegestopt. 'Maar hoe gaan jullie dan ooit jullie popjes nog kunnen voeden?' probeer ik nog. 'Wij gaan naar de borstenmarkt mama. Nieuwe borstjes kopen. En elk twéé, he!' verduidelijkt ze nog. Kleine zus zet de woorden van grote zus kracht bij door afwisselend links en rechts op haar t-shirt te wijzen. Want die mama, die snapt toch echt geen jota van deze wereld. Blijkbaar heb ik wel heel schaapachtig gekeken tijdens haar verhaal. Ik kijk hen na terwijl ze op de denkbeeldige borstenmarkt achter onze zetel in denkbeeldige borsten knijpen, ze uitkiezen, op hun shirt zetten en dan -borsten vooruit- vol trots hun pronkloopje al giechelend inzetten. Zowel mijn mond als die van hun babybroertje is opengevallen, ongetwijfeld om verschillende redenen.

Broer-zusdag.

Toen ik vanmorgen wakker werd en me realiseerde dat zoonlief (bijna 4 md) me een volledige nachtrust had gegund, besloot ik nog even te blijven liggen onder het heerlijk warme dekbed. Ik liet mijn gedachten de vrije loop, en mijn brein besloot om even stil te staan bij iets wat gisteren quasi onopgemerkt passeerde op Facebook: broer-zusdag. Toen heb ik even getwijfeld om het op de pagina's van mijn broers te posten, maar al gauw overviel mij een onbehaaglijk gevoel van schaamte: zouden zij het niet zien als 'belachelijk' en 'nood aan aandacht'? Even snel als ik de post had klaargezet, heb ik hem verwijderd. Want wij zijn niet zo'n knusse knuffelfamilie, helaas. Vanmorgen had ik alweer spijt dat ik het niet had gedaan, want wie kan daar nu iets op tegen hebben? En misschien, heel misschien hadden zij het toch niet als stom ervaren? Of hooguit een klein beetje? 

Toen mijn kleine man even later vrolijk begon te kraaien in zijn bedje, nam ik hem bij me, knuffelde hem, en fluisterde in zijn oor dat zijn zussen hem heel graag zagen. Hij lachte vrolijk, deed zijn pamper vol en begon aan zijn ochtendmelkje. Mannen... 

3...2...1...go!

En daar gaan we dan.
Deze blog gaat over niets bijzonders. Over leven in Leuven, vallen en opstaan, over de chaos in mijn hoofd en aan de ontbijttafel. Over uit de hand gelopen en lopende hobby's. Over Grote Gebeurtenissen en kleine muizenissen. Veel leesplezier!