Buikgevoel.

Mijn jongste dochter eet graag. Ze houdt van eten in al zijn facetten: het wassen van de groenten, het snijden ervan, het sissende geluid van voedsel wanneer het de gloeiend hete pan raakt, maar het meest houdt ze van het moment waarop de eerste schep eten op haar bordje belandt. Tijdens het overhevelingsproces van de kookpot naar haar uitgestoken bordje wiebelt ze met haar billen en trappelt ze met haar voetjes terwijl ze aanhoudend kirt: "ete ete ete" om te eindigen met een langgerekt "eteeeeeehhh" zodra het hapje haar bordje raakt. Dan begint ze flink te eten met haar vork of lepel, of met een combinatie van beide. Na een kwart bordje stopt ze haar handjes vol in haar maaltijd en begint ze te kneden om de brij daarna over haar tong uit te smeren. Haar handjes, die spoelt ze tussendoor in haar beker water. Met nog ongeveer een voor een kwart gevuld bordje te gaan, gaat ze een plasje doen. Even wat plaats maken voor de rest. En als het bordje dan uiteindelijk toch leeg geraakt is, geeft ze zichzelf een applausje. Daarna gaat ze op zoek naar meer voedsel. Zo ook daarstraks, toen ze op restaurant een geopend botercupje op de grond vond en dat smakelijk leeglikte. Al bij al kon het haar toch niet zo bekoren, gezien de grimassen die erop volgden. Het restje pasta daarentegen... Geluk zit soms in een klein hoekje.